Sonnehove 08 17a

Enthousiast Sonnehove

Hadden we afgelopen zondag een volle tribune in Thorn, vanmiddag hadden we weer een volle foyer in Sonnehove. Ja, de ouderen uit Someren die zich hier lekker in de watten laten leggen, zijn allemaal muziekliefhebbers en sommigen zijn zelfs goede muziekkenners! En dat bleek weer eens toen de hele zaal bijvoorbeeld zat mee te deinen op een wals van André Rieu of driftig zat mee te klappen op een Sousamedley.
We waren vanmiddag niet voltallig, in totaal met 40 muzikanten, maar zelfs dat past niet meer in de ruimte die we ter beschikking hebben. Het wordt inderdaad tijd voor gegroepeerde ensembles uit het orkest!!Sonnehove 08 17aNadat onze ladyspeaker ons had aangekondigd, waarbij bleek dat ze langzamerhand door haar woordenschat begint te geraken, want onze dirigent Roger Cobben (nog steeds uit Brunssum) werd opnieuw aangekondigd als “onze onvolprezen maestro” (en dan staat hij er altijd bij te grinniken…), zijn we wederom “losgebarsten” met “Wien bleibt Wien”. Dat begint met een stevige inzet waardoor alle gehoorapparaten onverbiddelijk op tilt gaan en dan zie je plotseling alle handen achter de oren verdwijnen: “volumeknopje down, down, down…”(onze ouderen spreken allemaal Engels!). Gevolg is wel dat onze muziek vervolgens fluweelzacht binnenkomt bij ons, vanaf dat moment, aandachtige publiek. Ja ja, een goede programmasamensteller uit de muziekcommissie weet exact hoe je een steeds wisselend publiek assertief moet bespelen!
We hadden ook nog een aardige verrassing in petto want toen een van onze oudste vriendinnen na een kwartiertje binnenkwam, werd zij apart verwelkomd door onze ladyspeaker, want mevrouw Schenkelaars was afgelopen week (12-08) jarig en werd 92 jaar (!) en daarvoor werd een klinkend “Lang zal ze leven” gespeeld want we hebben haar allemaal gefeliciteerd met de wens “en nu op naar de 100” en dan moet je dus nog acht jaar blijven! Dido…
Dido??? Ja, die moet ik even uitleggen. Onze Dulf en zijn vrouw Do woonden voorheen op de Dr. Eijnattenlaan in een huis met de naam “Dido”, pontificaal in hardgebakken geboetseerde rood ingebakken klei geplaatst naast het huisnummer. “Dido” was de uitdrukking van een lachende Dulf naar zijn vrouw als ze weer eens iets had uitgehaald, wat dat dan ook moge zijn. Eigenlijk, zoals Dulf mij ooit vertelde, had hij “Dideau” op zijn huis moeten zetten; dat had de kwaliteit verhoogd, vertelt hij dan lachend… Ik blijf me nog steeds afvragen wat hij allemaal bedoelde…
Afijn, het was weer een fijne middag waarbij bleek dat je met muziek veel mensen blij kunt maken. We komen dan ook snel weer terug in Sonnehove.
De foto bij dit artikel is van Ingrid Aldenzee. Jullie weten niet wie deze knappe dame is maar dat hoeft ook niet, als ik haar ken is dat voldoende!