Caratconcert 2012

Zondag 12 augustus, het is weer zover dat we moeten aantreden voor het jaarlijks terugkerende Caratconcert in het Warandepark in Helmond en dit jaar mochten we de spits afbijten om 12.00 uur. Het zag er weer prima uit met een heerlijk zonnetje en enthousiast publiek dat gestaag de tribunes vulde.
We hadden vandaag acht nummers op het programma en voor het eerst speelden we nu onder leiding van Roger Cobben, die slechts twee maanden tijd heeft gehad om het orkest naar zijn hand te zetten en voor de muzikanten betekende dit dat ook zij maar twee maanden hadden om te wennen aan de gebaren en interpretaties van de dirigent.
Op deze dag van de sluiting van de 26e Olympische Spelen in Londen tijdens de 29e Olympiade (dat is even een nadenkertje, hè…?) startten wij onze uitvoering dan ook gepast met de mars Olimpica. Nou is het altijd makkelijk om “Halleluja…” te schrijven over de uitvoeringen maar een opbouwende kritische noot is op zijn tijd ook nodig om de aandacht te focussen op het naar elkaar luisteren, wat zo verschrikkelijk belangrijk is! Nou ging dat overigens prima maar in het eerste deel van Olimpica was toch duidelijk te horen dat de linker- en rechterkant van het orkest het niet helemaal “met elkaar eens waren”. Dat liep even “wijdbeens” om het zo maar te zeggen maar gelukkig wist de dirigent het binnen een viertal maten weer strak bij elkaar te krijgen maar dat kostte even wat moeite.

Vervolgens kondigde onze onvolprezen lady speaker de volgende nummers aan en die verliepen allemaal prima; “Londonderry Air” oogstte, evenals “de Wolga” en de “Walzerperlen” volop applaus. De “Castles in Spain” werden nogal vurig gespeeld, alsof ze nog snel even afgebouwd moesten worden en waarbij de vingers soms in de knoop vlogen bij het maken van de loopjes(!). En ook “Longstreet Dixie” werd in de TGV-modus gespeeld maar dat boeide het publiek wel. Gelukkig stonden toen de “Salley Gardens” volop in bloei en kennelijk was de trommel daar zo van onder de indruk dat hij soms wat langzamer door de tuinen wandelde dan de rest van het orkest, maar gelukkig eindigden we allemaal op tijd…
“Arromanches” zou het sluitstuk van dit optreden worden maar een van onze trouwste supporters moest toch even in het zonnetje gezet worden, dus kwam er nog een toegift. Do Schenkelaars, echtgenote van ons nog steeds meespelend Erelid Dulf, zat in het publiek jarig te wezen(!) in gezelschap van kinderen en kleinkinderen en dat konden we niet ongemerkt voorbij laten gaan, dus werd ons optreden besloten met haar lievelingsmars “Juniora”. Do, nog van harte gefeliciteerd namens het hele orkest en dat je nog maar lang onze trouwste supporter mag blijven!!
Zo, en nu op naar de volgende repetitie voor het instuderen van allerlei nieuwe nummers voor het grote concert in november.
De foto’s zijn gemaakt door Rob Caljouw en er is ook een klein album aangelegd voor de “verzamelaars”.