Floriade 2012

Bijna allemaal gekleed in een overjas, met een extra onderhemd en vest of trui en gewapend met een paraplu vertrokken we op woensdagmorgen goed gemutst (regenhoedje) naar de Floriade in Venlo voor wat, gelet op de vooruitzichten, een ‘spetterend’ optreden beloofde te gaan worden… Gelukkig wist de chauffeur in de stromende regen de artiesteningang te vinden en konden we uitstappen vlakbij een grote kantoorunit. “Pad in en tweede deur rechts” riep de secretaris maar door de regen was hijzelf een beetje van het padje af, want het was gewoon door het hek en de eerste deur links! Afijn, daar stond een koffieautomaat die onmiddellijk werd aangevallen en ondertussen kregen we uitleg over wat er ging gebeuren. Iedereen werd losgelaten, moest zijn eigen fan of fans gaan vangen bij de hoofdingang, ongeveer een kilometer verderop en daarna was het vrij buiten spelen; als je maar om 14.45 uur terug was bij AF.

Ja, over de Floriade kan ik weinig vertellen; geen verstand van bloemen, ik weet het verschil niet tussen een plant en een struik en degene die met me meeliep wist ook meer van de rijrichtingen voor de bus in Milaan en Rome dan van groene gewassen! We hebben eens gekeken op zo’n plaatje bij een boom met rode bladeren: “Fagus sylvatica Atropunicea”… Man, als je het moet uitspreken krijg je keelontsteking en bij het boompje ernaast krijg je spontaan last van een psycho-organische stoornis (kortweg delirium): “Liriodendron tulipifera”.
Nee, zittend op een kruk bij de sauna hebben we allerlei muziekfacetten besproken, we hebben koffie gedronken met een zestal anderen die ook amper een cactus van een palmboom kunnen onderscheiden maar die wel heel erg veel honger bleken te hebben gezien de goedgevulde tassen met brood en krentenbollen! En verder hebben we continu de klok in de gaten gehouden…

Gelukkig liep er een kabelbaan over het gehele terrein en zodoende kon iedereen ongeveer bepalen op welke positie men zich bevond en ondertussen was ook de safaritent al ontdekt, waaronder we zouden gaan optreden. En omstreeks 15.00 uur was het dan zover: de instrumenten en enkele muzikanten met handicap (geen golfhandicap!) werden met buggy’s (de juiste benaming voor een ‘gollufkarrukke’) naar de muziektent gereden, gevolgd door Tiny met zijn reclamevoertuig van Stienen. Alles werd uitgeladen en opgesteld en ondertussen begon warempel de zon te schijnen… Hadden ze daarboven kennelijk toch in de gaten dat “wij uit Summere” moesten gaan spelen en aangezien wij altijd mooi weer spelen… (?) weer spelen als het mooi is…(?) of zoiets. En toen zelfs onze dirigent Roger Cobben de weg bleek te hebben gevonden vanaf midden Limburg naar Limburg Noord (met TomTom!) konden we van start.

Ondanks dat er een stevige wind door de tent blies en iedereen wel zes knijpers nodig had klonk de muziek prima; het tentje op een stevig podium bood een hele goede akoestiek en dat was ook te merken aan het publiek dat aanvankelijk op de verharde wegen bleef staan luisteren. Maar na het derde nummer durfde men toch dichterbij te komen en nam een aantal mensen plaats op het plankier voor het podium.
We zouden twee keer drie kwartier spelen maar onze Roger had vandaag zijn dirigeerstokje in de Sportstand staan: 2000 toeren meer dan gebruikelijk! Het eerste deel van drie kwartier was dan ook al in 26 minuten afgewerkt, waarna een welverdiende pauze volgde om de instrumenten wat te laten afkoelen… En toen ook de voorzitter met zijn ijsje was bekoeld kon hij de tweede helft aankondigen en weer werd direct de zesde versnelling gevonden ondanks de geruststellende woorden van Roger: “rustig aan hè, niet te snel…”! Ja, een juiste dosis humor kun je hem absoluut niet ontzeggen!! Er is nog nooit zoveel water door de Wolga gegaan als in die twee keer dat wij hem moesten spelen en als de economie in Spanje even snel herstelt als de Castles in Spain voorbij kwamen dan redden we het wel met de euro!

Het was een vermoeiende dag maar we hebben het allemaal erg naar ons zin gehad; de stemming was vrolijk ondanks de regen ’s morgens, het muziek maken verliep prima ondanks de turbo, de verzorging was prima geregeld met koffie en uitgebreid lunchpakket en de busreizen verliepen voorspoedig. Als nou Jan ook nog blijft met zijn klarinet…
(De foto’s in de album zijn van Cintha Bax – andere foto’s volgen nog).