In memoriam Ton Pril (1940-2010)

“Ja Ton, hier sta ik nou. In mijn nog bijna nieuwe uniform van jouw geliefde Seniorenorkest Groot Someren. Zonder jou had ik hier overigens niet gestaan. Jij was het die tegen mij zei: “Wij hebben bij ons orkest een saxofoon over. Jij houdt zo van muziek maken. Waarom ga je daar niet op spelen?” Jij hebt me daarvoor enthousiast gemaakt. Natuurlijk ging het na de nodige lessen en het vele oefenen nog niet zo geweldig, maar ik kreeg er door jou wel lol in.
Jouw enthousiasme, Ton, voor het orkest is inderdaad terecht. Het is een geweldig leuke club mensen. We maken leuke muziek, we hebben een leuk repertoire en niet in de laatste plaats hebben we ook nog eens een keer een hoop lol. Geen wonder dus, dat jij je voor deze club extra wilde inzetten en daarom met overtuiging de voorzittershamer van Piet van Dongen hebt overgenomen. Je had ambitie en je zag nieuwe mogelijkheden voor ons orkest. Samen met het bestuur heb je gezocht naar nieuwe uitdagingen. Op muzikaal gebied door te streven naar een hoger niveau en een grotere variatie in het soort stukken in ons repertoire. Maar ook om ervoor te zorgen dat er nieuwe aanwas kwam, waardoor het voortbestaan van ons orkest werd gewaarborgd. Maar een orkest dat alleen maar repeteert en niet aan anderen laat horen waar dat toe leidt is ook zonde van alle inspanningen. Optreden voor publiek, je gezicht laten zien en de mensen versteld laten staan over wat we kunnen, dat was voor jou en je bestuur een belangrijk aspect. Wat jammer, Ton, dat je er zelf helaas zo weinig van mocht meemaken. Wat had je je verheugd op de concertreis naar Willingen in Duitsland. Het moest het hoogtepunt van het jaar worden. Je was er niet bij. Althans niet lijfelijk, want wat hebben we die dagen vaak tegen elkaar gezegd: “Wat zouden Ton en Ineke hiervan genoten hebben!” En genoten hebben we! Heel veel plezier gehad, mooie muziek gemaakt met een nog hechtere band tussen de orkestleden als gevolg. Wat was je trots op ons toen we terugkwamen. Dat had jouw orkest toch maar geflikt! En mede dankzij jouw gedrevenheid kwam de volgende uitdaging in beeld: een uniek optreden van 3 regionale seniorenorkesten in onze eigen Ruchte. Ook dit evenement: From Masterclass to Concert werd opnieuw een hoogtepunt. Je was ook nu te ziek om erbij te zijn. Maar toen ik je een paar dagen later over ons succes vertelde, zag ik toch weer die twinkeling in je ogen.
Beste Ton, je gezin, je familie moet zonder jou verder. Dat geldt ook voor het seniorenorkest. Dat gaat lukken. Jij zou niet anders gewild hebben. Wij zullen je niet vergeten, maar we zullen je wel heel erg missen!”

Mourir, cést partir un peu (Ton Pril 16 april 2010)